De kleedkamer van de modellen lag dicht bij de twee presentatiesalons, waarmee het was verbonden via een kleine vestibule. Het was ooit de eetkamer van het hôtel particulier en voorzien van een vide, die plaats bood aan de ongeveer 180 verschillende outfits voor de show.

Een van de bijzonderheden van Haute Couture, toen deze voor het eerst verscheen in 1860, waren de “meisjes”, de modellen die de ontwerpen droegen en presenteerden aan klanten. Bekend als “sosies” of “lookalikes”, werden deze voorgangers van het fotomodel gekozen om verschillende vrouwelijke lichaamstypen te vertegenwoordigen. De “cabine” van Christian Dior, zijn modellenteam, bestond uit 12 door de couturier gekozen modellen, wier persoonlijkheid overeenkwam met het silhouet dat zij tot leven moesten brengen. “Iedere cabine moet verschillende soorten vrouwen samenbrengen, die samen het ideale beeld vormen dat wij ons van de klant hebben gevormd”, legde Christian Dior uit in zijn memoires.

Tijdens “la pose”, de pasperiode in de maand voorafgaand aan de show, werden de modellen, gekleed in witte onderjurken, voortdurend naar de ateliers geroepen voor het passen van de toiles en vervolgens de prototypes vervaardigd uit stof.

Op de dag van de show was deze kleine ruimte volgepakt met “Madame Marguerite, tien kleedsters, alle hoofdcoupeuses en de kleermakers, drie kappers, mijn twee naaste collega’s en natuurlijk de “meisjes” zelf, evenals de cheffe de cabine, Yvonne de Turckheim, vertelde de couturier. De prototypes, waarvan sommigen op het laatste moment arriveerden, werden in de garderobes van elk van de 12 modellen gehangen. De verwijzingen en omschrijvingen van de 18 tot 20 outfits die zij moesten dragen stonden vermeld op een kaart voor de kleedster, evenals de details van de desbetreffende accessoires.

De modellen zelf waren de beste ambassadeurs voor de collectie. In een waas van geheimzinnigheid, “moeten ze overwinnen en overtuigen, presenteren en indruk maken met de nieuwe mode”, volgens Christian Dior. Ze waren tevens het middelpunt van belangstelling voor de fotografen, die foto’s van de ontwerpen maakte voor het modehuis, of prestigieuze modetijdschriften.

Een of twee keer per jaar, organiseerde commercieel directeur Madame Luling wereldwijde presentaties van de collectie. Acht modellen vertrokken naar Japan, Griekenland, Engeland of Zuid-Amerika, vergezeld door vier kleedsters.